Als veearts doe je praktisch, veelzijdig werk. Ik ben veel buiten in dit prachtige landschap rond Varsseveld. Maar uiteindelijk gaat dit vak over zorg voor zowel mens als dier. Samen met een veehouder draag je zorg voor diergezondheid (zowel preventief als curatief), dierwelzijn én ook voor een economisch rendabel bedrijf.

Bijna iedereen die net als veearts begint, kent het gevoel: daar zit je dan, 's nachts in de auto op weg naar een spoedvisite. In een gebied ver weg van Utrecht waar je eigenlijk niemand kent. Dan knaagt het gevoel of dit allemaal zo'n goed idee was.
Je wordt ontzettend goed opgeleid op de universiteit, maar veel dingen leer je pas in de praktijk: een koe onderzoeken en praten met de boer tegelijk, kalfjes onthoornen, beslissingen zelfstandig nemen.

Na vijf maanden begon dat knagende gevoel te veranderen. Ik kan niet een specifiek moment noemen, het is een samenloop van omstandigheden. Een eerste zelfstandige operatie waarbij de koe goed opknapt, de eerste keer dat je binnen wordt gevraagd voor een kop koffie na een bezoek. Of op een mooie voorjaarsdag terugrijden van een geslaagde verlossing, je eerste 'eigen bedrijf' krijgen waar je de vaste begeleiding mag doen, het moment dat je merkt dat handelingen als vanzelf gaan.

Je bouwt een sterke band op met de mensen met wie je werkt. Je wordt uitgenodigd voor bruiloften en begrafenissen. Je viert de geboorte van kinderen mee en baalt als een familie wordt getroffen door tegenslag. Je moet openstaan voor het feit dat je als veearts zo'n onderdeel bent van een gemeenschap.

Dat je kennis hebt van zaken, praktisch vaardig bent, dat vind ik vanzelfsprekend. Maar minstens zo belangrijk zijn je sociale en communicatieve vaardigheden. Ik wil dat veehouders weten dat ik er voor ze ben en dat ik zo goed mogelijk mijn best doe om ze te helpen.

De Achterhoek is prachtig en de mensen zijn enorm vriendelijk, maar dit is ook een gebied van de schone schijn. Een erf kan keurig opgeruimd zijn, maar achter de voordeur is er van alles aan de hand. Ook eenzaamheid speelt een rol op het platteland, soms zien mensen niemand anders dan de voederadviseur en mij, dan verwachten ze dat je een kopje koffie drinkt. Ik ben arts en soms sociaal werker.

De veehouderij staat op het moment enorm onder druk, dat maakt ook dat er voor de dierenarts dingen veranderen. Wij doen ons best zo duurzaam en diervriendelijk mogelijk voedsel te produceren en daar zal alleen maar meer de nadruk op komen te liggen.

Ooit zou ik misschien zelf wel veehouder willen zijn, maar dat is een droom voor over tientallen jaren. Tot die tijd blijf ik veearts, werken met mensen en dieren: voor mij het mooiste beroep dat er is.