Als huisarts leer je mensen en gezinnen goed kennen, van geboorte tot overlijden en alles ertussenin. Dat voelt iedere dag als een cadeau.
En het zorgt ervoor dat we op een holistische manier zorg verlenen: je kan de kwaal pas begrijpen als je weet wie je voor je hebt.

Als beginnend huisarts ging ik wel eens naar huis en dacht ik: ik weet het niet, er ís iets met die patiënt aan de hand. Ik vertrouw het niet.
Dat is het begin van de ontwikkeling van wat wij het niet-pluisgevoel noemen: je ziet een patiënt en je hebt geen argumenten, maar je voelt aan dat het niet klopt.

Het is de essentie van ons werk: 97% van de patiënten heeft iets wat over gaat. 3% niet. Die 3% mogen we niet missen.

'Het werk blijft op sommige momenten moeilijk. Onlangs overleed een pasgeboren kind van ouders uit mijn praktijk. Ik kon niks anders doen dan de ouders bijstaan.
De grote dingen, de life events van je patiënten, die neem ik nog steeds mee naar huis.'

We hebben steeds meer te maken met wat ik zorgconsumentisme noem: achteloos en voor ieder wissewasje zorg aanvragen. In de avond en nacht worden artsen geconfronteerd met mensen die spoedzorg willen, maar wat echt geen spoedzorg is. Dat legt een enorme druk op ons allemaal. Dat is niet vol te houden, collega's vallen om. Ik maak me daar zorgen over.

Je moet luisteren, maar niet oordelen. Ook als je daarvoor soms je tong moet afbijten. Als je oordeelt, verlies je het vertrouwen van de patiënt, en alles draait om de vertrouwensband.

Je mag een mening hebben, want een mening kan je aanpassen als je de andere kant gehoord hebt. Bij oordelen kan dat niet. Oordelen is best wel definitief.

Wij huisartsen kunnen met weinig middelen heel veel betekenen. Omdat wij het hele verhaal kennen en zien. We zijn, zoals het tegenwoordig heet, de juiste zorgverleners op de juiste plek.