Niet het kraken van een nek of het mobiliseren van een rug, maar het omgaan met mensen vind ik het allermooiste aan mijn vak.

Ik denk dat ik, net als alle jonge fysiotherapeuten, vroeger vooral bezig was met de technische kant van het vak. Zie ik het goed? Doe ik het wel goed?

Pas later kom je erachter dat je naar de complete context van een patiënt moet kijken voor een goede behandeling.

Ben ik fysiotherapeut of een soort coach? In de praktijk vooral dat tweede, zeker voor de patiënten die ik vaker zie.

Uiteindelijk leer je mensen, fysiek en mentaal, met lichamelijke beperkingen om te gaan en de draad van hun leven weer op te pakken.

Van de regelgeving en bureaucratie word je knettergek. Ik zit 30% tot 40% van mijn tijd formulieren in te vullen voor zorgverzekeraars en dan nog weet je niet waar je volgend jaar aan toe bent.

In de toekomst ligt de focus meer op het voorkomen van klachten; zorgen dat mensen meer gaan bewegen en niet gelijk naar medicijnen grijpen.

Ik vind dat een positieve ontwikkeling.

Ik ben blij met mijn moderne praktijk, in een gezondheidscentrum, met onze mooie faciliteiten. Tegelijkertijd zou ik soms liever in de tuin een kleine behandelkamer hebben en acht patiënten per dag zien.

Zoveel tijd voor een patiënt komt niet meer voor.