Onderweg naar het Ikazia Ziekenhuis in Rotterdam.
‹ Alle verhalen
Assil
Basisarts (26) in Rotterdam
'Van jongs af aan wist ik dat ik arts wilde worden. Het voelde goed; een vak waarin ik zorgzaam en maatschappelijk betrokken kan zijn.'
Laat een boodschap achter voor Assil
Bij het achterlaten van een boodschap ga je akkoord met de algemene voorwaarden. Jouw boodschap wordt niet openbaar gemaakt. Lees voor meer informatie ons Privacybeleid. De boodschappen worden verzameld en op één moment voorgelegd aan Assil.
De mens interesseert mij; zowel de (patho)fysiologische processen als het verhaal achter de patiënt. Ik sta mensen bij op hun meest kwetsbare moment, het moment dat er iets mis is met hun gezondheid. En gezondheid is voor de meesten van ons het belangrijkste in ons leven. Het is zo bijzonder om er op dat moment voor mensen te zijn.
Tweede patiënt, meneer Kamp. Hij is vrolijk, doet buikspieroefeningen maar Assil vertrouwt het niet.
Als co-assistent kijk je vaak aan de zijlijn mee. In 2 jaar bouw je een mooi referentiekader op hoe jij als arts zou willen zijn. Aan het einde van je studie werk je steeds verder naar meer verantwoordelijkheden toe. Dan ben je opeens zelf de dokter, kijkt de patiënt jou vragend aan en wordt verwacht dat jij het antwoord hebt. Dat is in het begin wennen maar al gauw wordt een tweede natuur.
Laatste visite voor nu. Basisartsen zorgen voor de patiënten op de zalen in het ziekenhuis, maar zijn maar 30% van hun tijd bij de patiënt.
Met spoed wordt meneer Kamp weggebracht om zijn bloeddruk te verlagen. De dag erna wordt hij met succes geopereerd.
Ondertussen gaat het andere werk door. Voordat een andere patiënt op de afdeling naar huis mag, levert Assil een uitgebreide ontslagbrief op.
Ik ben heel duidelijk, en op een bepaalde manier ook directer, in mijn communicatie met anderen geworden. Wat je zegt als zorgverlener wordt gehoord en door veel mensen serieus genomen. Je ziet veel verschillende soorten mensen en je gaat je realiseren dat alle patiënten, ongeacht waarom zij bij jou zijn, in de eerste plaats willen dat je open en helder bent. Het maakt je betrouwbaar en mensen respecteren dat.
Lunch en onderwijs. In het Ikazia ziekenhuis krijgen de artsen in opleiding en de basisartsen vier keer per week onderwijs.
Ik geloof in een samenleving waar we voor elkaar zorgen. Het is makkelijk om je met jezelf bezig te houden maar het kost iets meer moeite om je ook om een ander te bekommeren.
Als arts is dat precies wat je doet. Je staat klaar voor mensen. Helpt ze beter te worden. Het is een tijdelijke, intieme band die voortkomt uit aandoening en zorg. Als arts is het je vak om te geven om.
Op de grote borden staat actuele informatie over patiënten die binnenkomen en patiënten die op de spoedeisende hulp liggen.
De registratielast in de zorg is hoog. Veel tijd zijn we kwijt aan het invullen van formulieren en checklists om verantwoording af te leggen over de kwaliteit van zorg. Veel van deze registraties dragen echter niet bij aan betere zorg en gezondheidswinst voor patiënten.
De tijd die ik verlies aan niet zinvolle registraties, besteed ik liever aan patiëntencontact.
We doen met z’n allen aanspraak op zorgverlening. Vaak terecht en soms ook onterecht. We worden ouder en er komen steeds meer behandelmogelijkheden. We zijn met z’n allen verantwoordelijk voor goede zorg, maar ook verantwoordelijk voor de duurzaamheid van de zorg.
Als zorgverleners moeten we kritisch kijken of de zorg gerechtvaardigd is. Als we als toekomstige artsen de eed afleggen, beloven we de gezondheidszorg te bevorderen én verantwoording te nemen voor de gezondheid van de samenleving.
Ik hoop dat ik uiteindelijk, hetzij als huisarts – hetzij als specialist in het ziekenhuis, waarmaak wat ik nu voor ogen heb: een carrière vol betekenisvolle relaties met mijn patiënten. Ik hoop er voor ze te kunnen zijn bij de dieptepunten en mee te mogen genieten bij de hoogtepunten. Wellicht dat ik in een “tweede helft” van mijn carrière een heel ander pad op ga.
Misschien ga ik de academie in of ik maak mijn wilde kinderdroom waar en ga als arts ontwikkelingshulp leveren. Het is fijn om dat allemaal niet zeker te weten!
Elke dag is anders, elke dag ontmoet ik nieuwe personen met eigen verhalen, elke dag valt er iets te leren.
En elke dag ga ik naar huis met het idee ergens aan bijgedragen te hebben of voor iemand iets betekend te hebben. Voor mij is dit werk zingeving.
Naar volgend verhaal
Bert
Fysiotherapeut (56) in Leusden
'Niet het kraken van een nek of het mobiliseren van een rug, maar het omgaan met mensen vind ik het allermooiste aan mijn vak.'
